Zawsze chciałam mieć gromadkę dzieci. Planowałam trójkę, jako minimum. Niestety życie zweryfikowało moje plany i to w sposób dosyć brutalny…
Krótko po ślubie rozpoczęliśmy starania o dziecko. Pierwszy cykl nie wyszło, drugi znów to samo, trzeci znowu nic. Poszłam do lekarza, który zlecił badania. Niestety okazało się, że mam kilka problemów zdrowotnych. Musiałam unormować tarczycę i inne hormony. Rozpoczęłam leczenie oraz monitoring cyklu.
Monitoring cyklu – dowiedz się kiedy masz owulację
Wiele kobiet idealnie potrafi wyliczyć sobie dni płodne – nic trudnego mniej więcej połowa cyklu. U mnie nie było to takie proste. Co miesiąc w 11 dniu cyklu, szłam do lekarza, często wypraszając u rejestratorki wizytę, bo doktor nie zawsze miał miejsce. Po USG dowiadywałam się, że mam przyjść za dwa dni, bo pęcherzyk słabo rośnie. Za dwa dni znów pojawiałam się w gabinecie, by usłyszeć, że musimy poczekać kolejne dwa dni. Po czym znów dwa dni, kolejne dwa dni, aż w końcu okazywało się, że owulacji nie było, bo pęcherzyk nie dojrzał. I tak przez 3 miesiące, bezskutecznie. Nie wspomnę, że kupowałam wciąż nowe testy owulacyjne czy suplementy, mające wspomagać owulację. Aby poprawić jakość śluzu, piłam przez pewien czas lek na kaszel ACC.
W końcu lekarz postanowił podać mi hormony, aby stymulować wzrost i pęknięcie pęcherzyka. Po hormonach, jak łatwo się domyśleć, czułam się źle, byłam rozdrażniona, wiecznie głodna, z zawrotami głowy, ale czego się nie robi dla wyższych celów. Kolejne trzy miesiące monitoringu i kolejne nic… Pół roku chodzenia na monitoring cyklu, każdego miesiąca wyjęty tydzień z życia. Godziny i minuty spędzone pod gabinetem lekarskim. Miałam wrażenie, że o rejestratorkach i pracy przychodni wiem więcej niż one same. Miałam wrażenie, że one patrzą się na mnie krzywo, zresztą nie tylko one. W pewnym momencie w domu przestałam mówić, że idę do lekarza.
Samotna w tłumie
Zwątpienie, rezygnacja i przerażający smutek – to uczucia, które mi towarzyszyły. Zbliżenia z mężem stały się mechaniczne – teraz możemy, a teraz musimy się wstrzymać. Brakowało tej magii, którą przeżywaliśmy na początku.
Obwiniałam siebie, że to moja wina, to ja jestem jakaś inna, nie mogę normalnie zajść w ciążę. Stałam się apatyczna, poirytowana, ciągle zła i zmęczona. Każda informacja o ciąży koleżanek, kogoś w rodzinie była ciosem w moje serce. Cieszyłam się przez łzy. Ale płakałam w samotności, wieczorem, aby nikt nie widział. Mimo męża u boku i rodziny i przyjaciółek, byłam z tym tak naprawdę sama. Nie było nikogo z kim mogłabym szczerze porozmawiać, wygadać się. Wszystkim wydawało się, że spływa to po mnie, kolejny nieudany cykl nie robi mi wielkiej różnicy. Dusiłam to w sobie, nie pokazywałam tego na zewnątrz. Nikt mnie i tak nie rozumiał.
Wszyscy patrzyli jak na kosmitkę – „przecież jesteście zdrowi, to co jest nie tak„, „no jak tam, kiedy będzie dziecko„, „odpuście, a wszystko się uda” – takie teksty nie pomagały, a jeszcze bardziej dołowały. Sprawiały, że jeszcze bardziej czułam się zrezygnowana, popadałam w otępienie. Niewiele osób potrafiło zrozumieć, co czuję. Aby jakoś sobie radzić z tym, uciekłam w sport. Ale pomagało tylko na chwilę, po powrocie do domu, wciąż czułam się źle.
Miałam dość leków na poprawę owulacji, bo one wciąż nic nie przynosiły. Każdego dnia miałam coraz mniejszą nadzieję. Powoli popadałam w odmęt szaleństwa. Co miesiąc szukałam u siebie objawów ciąży. Każdy miesiąc był dla mnie pełen napięcia, zwłaszcza kiedy miesiączka się spóźniała. A potem znów przychodziło rozczarowanie i łzy nieszczęścia.
W końcu postanowiłam wyrzucić wszystkie leki hormonalne. Postawiałam na spontaniczność i nie myślenie o staraniach. I co?? Niestety, znów dwa miesiące w plecy. Kiedy poszłam do lekarza, bo spóźniała mi się miesiączka dosyć długo, okazało się, że mam torbiel na jajniku. Znowu leki na jej wchłonięcie.
W następnym cyklu przyszło zaskoczenie – wreszcie się udało, zobaczyłam dwie kreski!! BYŁAM WNIEBOWZIĘTA! Chciałam wykrzyczeć wszystkim, że jestem w ciąży. Po prawie półtorarocznym staraniu! Wreszcie się udało. Niestety, moja radość trwała jedynie 10 tygodni (o ty przeczytasz TUTAJ). Byłam załamana. Najchętniej zamknęłabym się w domu i nie wychodziła z niego. Zakopała się pod ziemię. Kiedy było „po wszystkim”, serce wciąż mi krwawiło, ból rozdzierał każdą cząsteczkę mojego jestestwa, a ja czułam się pusta, pusta i bezwartościowa. Bo nie tylko nie mogłam od razu zajść w ciążę, ale nie potrafiłam jej utrzymać. Nie potrafiłam obronić mojego ukochanego Kropka. Nie zadbałam o niego. „Co ze mnie za kobieta? Nie powinnam określać się tym mianem”. Ilość myśli, pomieszanych z bólem i wyrzutami względem siebie było tysiące. Pytania dlaczego tak się stało, wciąż na nowo do mnie wracały, a ja analizowałam swoje zachowanie, zastanawiałam się gdzie popełniłam błąd. Obwiniałam siebie, że to moja wina.
Po trzech miesiącach od poronienia udało mi się po raz kolejny zajść w ciążę. Euforia połączona była obawą, obawą przed kolejną stratą. Całą ciąże przed każdą wizytą u lekarza drżałam o mojego małe szczęście. Kiedy pojawił się na świecie oszalałam ze szczęścia i oszalałam na jego punkcie. Nieba bym mu przychyliła.
Powtórka z „rozrywki”
O pierwsze dziecko staraliśmy się tylko półtora roku, tylko, bo inni starają się po 4, 8 i więcej lat. Starania nie są łatwe. To walka ze swoim organizmem na każdej płaszczyźnie – nie tylko hormonalnej, ale również psychicznej. I ta sfera psychiczna jest najważniejsza. Często najbliżsi nas nie rozumieją, nie mamy w nich oparcia, bo wspieranie staraczki nie jest łatwe.
Zawsze wiedziałam, że nie chciałabym mieć dzieci rok po roku. Ale jednocześnie, gdy Jaś skończył 6 miesięcy postanowiliśmy zawalczyć o drugie dziecko, bo wiedziałam, że w moim przypadku to nie będzie łatwe. I nie pomyliłam się – nasze starania o drugie dziecko trwają już 3 lata, z czego 2 pod okiem lekarza. Po różnych perypetiach postanowiłam iść do innego lekarza. Po badaniach, które mi zlecił do policystycznych jajników, problemów hormonalnych, doszła jeszcze insulinooporność. Mimo, że mam już jedno dziecko i kolejne niepowodzenia powinny być „łatwiejsze do zniesienia”, to zaczynam odczuwać to, co wcześniej – zniechęcenie, odrętwienie, apatię, rozdrażnienie. To wszystko sprawia, że znów balansuję na krawędzi depresji. Planuję na dwa miesiące odpuścić monitoringi cykli i odstawić leki. Jeśli nawet nie zobaczę dwóch kresek, to mam zamiar zresetować głowę i odpocząć o tego staraniowego szału.
Na pewno warto odpocząć 🙂 Dużo Pani już przeżyła.
to trochę niesamowite, ze trafilam na ten tekst wlasnie w takiej chwili. Jestem przed pierwszym podejsciem do inseminacji. 5 lat temu po bardzo latwych, 3 miesiecznych staraniach zaszlam w ciaze – jak szybko sie okazalo – pozamaciczna. Potem polroczne przygody z krwotokami, bo np. pekla mi torbiel wielkosci pomaranczy ktorej NIKT nie zauwazyl, mimo ze kontrolne USG mialam co tydzien.. a potem.. a potem znow przyszla nadzieja, starania i… i tak minelo 5 lat. 5 lat walki i przechodzenia przez wszystkie stany po kolei – od depresji apatii przez kompletny brak jakichkolwiek uczuc. W tej chwili wizja ciazy jest dla mnie totalna abstrakcja. Przeraza mnie, ze juz nawet nie potrafie sobie wyobrazic, ze mogloby sie udac. Nikt do konca nie wie, dlaczego wtedy tak latwo nam sie udalo a teraz nic tyle lat. Przebadalismy sie wzdluz i wszerz. Inseminacja dala jakas kropeleczke nadziei, ale chyba nawet wole sie na niej zbyt nie opierac. I moje podejscie zmienilo sie przez ten czas o 180'. Ja tez chcialam miec wiecej dzieci. Teraz wiem, ze oszalalabym ze szczescia i spelnilabym sie totalnie gdyby choc jedno pojawilo sie na tym swiecie. Pozdrawiam Cie mocno i trzymam kciuki, uda sie, zobaczysz !
Wiem, co czujesz, choć może nie, wiem, jakie odczucia ci towarzyszą, co przeżywasz za każdym razem. Musimy wierzyć, że się uda, bo nadzieja umiera ostatnia! Trzymam za Ciebie kciuki! Uda się zobaczysz!
Nie wiem jakie to uczucie tyle starać się o dziecko. Ani wiele innych o których piszesz. Mam jednak wielką nadzieję, że to ostatnie problemy, które Cię spotkały. Pozdrawiam serdecznie i ściskam! ♡
Dziękuję, zobaczymy co pokaże przyszłość
Niestety wiem co to znaczy długo starać się o dziecko. My kilku latach starań podjęliśmy decyzję o adopcji.
Brawo Wy! Też myślałam o adopcji i przyznam szczerze, że teraz też zaczynam się nad nią mocniej zastanawiać
I zapomniałam napisać o jeszcze jednej rzeczy. Podczas niepowodzeń o powiększenie rodziny często pojawiają się obwiniające myśli, poczucie że jest się kimś gorszym, problemy z samooceną – dlatego tak bardzo ważne jest wsparcie bliskich.
Ja starałam się o pierwsze dziecko prawie 4 lata…, PCOS i brak owulacji… okres to ja miałam raz na pół roku bez leków, po 3 latach (kiedy wcześniejsi lekarze nie wiedzieli co ze mną zrobić, bo nic co wg nich powinno działać nie działało na mnie…) trafiłam do genialnego lekarza w Krakowie i już pół roku później byłam w ciąży 🙂 Niecały rok po porodzie zaszłam w drugą ciążę, ale za nim się zaczęła również ją straciłam, pół roku po poronieniu przyszedł czas na 3 ciążę i tą już spokojnie donosiłam. Walka o dziecko jest trudna, ale warto, zawsze warto!
Zgadzam się! Walka jest trudna, ale warto! Choć czasem sił, zwłaszcza tych psychicznych brakuje
Trzymam kciuki Kochana! Jestem przekonana, że się uda 😘 Pamiętaj, jesteś wspaniałą kobietą i mamą, po prostu potrzebujecie więcej czasu. Powodzenia!♥️
Dziękuję!
Bardzo poruszyła mnie Twoja historia, fajnie, że miałaś odwagę o tym napisać, bo wiele kobiet boryka się z podobnym problemem i tylko niepotrzebnie się obwinia :/
Oj bardzo długo się zastanawiałam czy napisać ten wpis, czy go opublikować. Przyznam, że było to takie moje małe katarsis
Tak jak Bardzo mocno trzymam kciuki. Na przykładzie wielu moich koleżanek twierdzę, że wszystko jest możliwe
Na pewno wszystko jest możliwe, trzeba tylko wierzyć, choć czasem na tą wiarę zaczyna brakować sił
Facet nigdy w pełni nie zrozumie jak to wszystko przechodzi kobieta.
Ważne, żeby był i wspierał
Trzymam kciuki, raz się udało to i drugi uda , będzie dobrze i tak myśleć proszę 🙂
Nie dziękuję żeby nie zapeszyć 🙂
W życiu różnie sie układa, ja tez chciałam gromadki dzieci. Pierwsze miałam bardzo wcześnie i to było moje szczęście. Zachorowałam i mimo, że nie było przeciwskazań już więcej dzieci nie mogłam mieć. Mam nadzieje, że Tobie sie uda.
Czas pokaże, wierzę że jeszcze się uda
Też chciałam mieć gromadkę dzieci, ale niestety, nie udało się z innych, niż u Ciebie powodów. Nie wiem, co czujesz, bo nie byłam nigdy w takiej sytuacji, ale przytulam Cię mocno – czytając Twój wpis, zrobiło mi się bardzo smutno.Trzymaj się! I powodzenia 🙂
Nie dziękuję, żeby nie zapeszyć 🙂 Ten wpis to dla mnie takie oczyszczenie głowy, swoiste katarsis
Zawsze, gdy jestem blisko takich historii myślę sobie, jak przewrotnie w życiu się układa: Ci, którzy pragną dzieci nieraz muszą wiele przejść. Trzymam za Was kciuki. Nie oddalajcie się tylko od siebie. Wierzę, że jeśli szczęście nie wejdzie przez drzwi, to wejdzie przez okno 🙂
Dzięki 🙂 życie jest przewrotne, ale pewnie "po coś" nas wystawia na taką próbę!
Przepiękny ale bardzo smutny tekst. Starania się o dziecko dla innych to niechciany przypadek, dla innych walka o życie 🙂
Bardzo Ci współczuję tych przeżyć. Tym bardziej, że faktycznie w takich chwilach człowiek jest sam, bo inni po prostu nie są w stanie wyobrazić sobie tego co czujesz. Całe szczęście, że się udało 🙂 I życzę Ci, żeby udało się jeszcze raz, i jeszcze… 🙂
Tak, samotność w takich chwilach to nic przyjemnego i czasem bardzo mocno daje w kość
Muszę przesłać tekst do kuzynki którą myśli p insyminacji
O inseminacji też planuję napisać
Trzymam mocno za was kciuki, mam nadzię, że w końcu uda Wam sie osiągnąć wymarzony cel . Doskonale rozumiem Twój ból związany zze stratą ciąży, żadne słowa nie są w stanie zrekompensować pustki. Powodzenia 😘
Tak, tej pustki nic nie jest w stanie zastąpić
Doskonale Cię rozumiem. My o Julcia staraliśmy się bardzo długo i jest takim naszym cudem. Na drugie dziecko nie mamy szans i pomimo tego, że pogodziłam się z tym, to często myśli o rodzeństwie dla Julka wracają :/
Serce trudno oszukać, niby wiesz, że nic z tego, ale jednak bardzo byś chciała…
Doskonale wiem co czujesz! Ponieważ równiez opisałam na blogu swoje przeżycia nie będę się tu rozpisywać….
Marzę o drugim dziecku, ale cóż……
My staraliśmy się o pierwsze dziecko dość długo. Kuba pojawił się dopier 3,5 roku po naszym ślubie. Wiele łez wypłakaliśmy oboje z mężem, ja przeżyłam załamanie nerwowe i strasznie ciężko było mi wrócić do normalnego trybu.
Czytając takie wpisy zawsze mam wyrzuty sumienia (zaszłam w nieplanowaną ciążę w wieku 16 lat)… Nie zmienia to jednak faktu, że mocno trzymam kciuki za wszystkich starających się o dziecko i życzę im jak najlepiej!