Jest kilka chorób, które utrudniają zajście w ciążę. Trudno je zdiagnozować, bo najczęściej nie dają jakiś niepokojących objawów. O tych chorobach para często dowiaduje się dopiero wówczas, kiedy mimo regularnego współżycia bez stosowania antykoncepcji nie może doczekać się potomstwa. Zapraszam na kolejny wpis, z cyklu starając się o dziecko
Już jako młoda dziewczyna miałam podejrzenie policystycznego jajnika. Lekarz wskazywał na prawy jajnik, jako ten „problematyczny”. Jednak nie brałam tego do siebie, miałam 20 lat, nie myślałam o zakładaniu rodziny, o urodzeniu dziecka. Gdyby wówczas podjęła odpowiednie kroki, być może dziś nie miałabym problemów z zajściem w ciążę. Ale jak wiadomo, mądry Polak po szkodzie. Obecnie, starając się o kolejne dziecko, okazało się, że mam insulinooporność – skąd się wzięła ta choroba? Byłam zaskoczona diagnozą. To tylko dwie z chorób, przez które zajście w ciążę jest bardzo trudne. Poniżej przedstawiam listę chorób, które warto wykluczyć długi starając się o dziecko.
Choroby utrudniające zajście w ciążę
Zespół policystycznych jajników
Nadwaga, nadmierne grube, szorstkie i ciemne owłosienie, nasilony trądzik oraz łysienie androgenowe – czasem już na pierwszy rzut oka widać, że kobieta cierpi na zespół policystycznych jajników. Szacuje się, że zespół ten jest powodem nawet 70% przypadków niepłodności u kobiet, a także jest u nich źródłem wielu kompleksów z powodu wyglądu, jaki powoduje to schorzenie. PCOS to dysfunkcja jajników skutkująca nieregularnymi miesiączkami, zaburzeniami owulacji i w efekcie niepłodnością. Bywa, że odstępy pomiędzy cyklami obejmują nawet pół roku lub rok, co oczywiście utrudnia zajście w ciążę. Zmiany hormonalne, które powodują to schorzenie, objawiają się niższym poziomem FSH, za to wyższym stężeniem androgenów i LH. W efekcie dochodzi do wzrostu hormonów męskich w kobiecym organizmie, co jest zwane hiperandrogenizmem. Jak leczyć? Terapia polega na przyjmowaniu odpowiednich leków przy jednoczesnym monitoringu pacjentki – robieniu USG dopochwowego oraz badań krwi, i regularnym sprawdzaniu, jak wahają się w jej organizmie poziomy hormonalne.
Insulinooporność
Insulinooporność oznacza obniżoną wrażliwości organizmu na działanie insuliny – hormonu odpowiedzialnego za regulację poziomu cukru we krwi. Insulina działa na każdą komórkę organizmu, bez wyjątków. Nadmiar insuliny, czasami wielokrotny, zaburza działanie całego organizmu, każdej jego tkanki. Hiperinsulinemia prowadzi do nadmiernej produkcji androgenów w jajnikach, co skutkuje nieprawidłowym rozwojem pęcherzyków jajnikowych i zaburzeniami owulacji. Dodatkowo hiperinsulinemia zaburza proces implantacji zarodka w jamie macicy poprzez zmniejszenie receptywności endometrium, czyli błony śluzowej wyściełającej macicę. Jak leczyć? Podstawą jest dieta bogata w cukry złożone, błonnik i wielonienasycone tłuszcze roślinne. Niezbędne jest wyeliminowanie cukrów prostych, produktów o wysokim indeksie glikemicznym oraz tłuszczów zwierzęcych. Uzupełnieniem diety musi być regularnie wykonywany wysiłek fizyczny – co najmniej 3 razy w tygodniu intensywne, godzinne ćwiczenia. Można również przyjmować leki, z których najczęściej stosowana jest metformina. Działa ona poprzez wiele mechanizmów – przede wszystkim zwiększając wrażliwość receptora insulinowego.
Endometrioza
Endometrium to błona śluzowa macicy, która ulega złuszczeniu podczas menstruacji. Endometrioza z kolei to schorzenie polegające na tym, że komórki podobne do tych, które występują normalnie w błonie śluzowej macicy, rozwijają się poza nią i mogą powodować brak ciąży. Jak to się dzieje? Do takich zmian może dojść w okolicy miednicy – na przykład w jednym z jajników lub jajowodów, pęcherzu moczowym, w samej macicy, jelicie, otrzewnej lub na ścianie miednicy. Najczęściej jednak endometrioza rozwija się w jajnikach. Powstają tam wówczas torbiele. Choroba powoduje powstanie guzków, zbliznowaceń, stanów zapalnych w okolicy wszczepienia się nieprawidłowych tkanek. Prowadzi to do zaburzenia czynności i niedrożności jajowodów, czego efektem jest brak ciąży i niepłodność.
Hashimoto
Choroba Hashimoto jest chorobą autoimmunologiczną, która ściśle wiąże się z układem odpornościowym. Przyczyną problemów z tarczycą mogą być czynniki genetyczne oraz stres. Medycyna wciąż nie wie, skąd się bierze choroba Hashimoto. Choroba tarczycy może prowadzić do obniżenia poziomu hormonu FSH, co może przyczynić się do niepłodności, ponieważ w jajnikach nie dojrzewają pęcherzyki. Tłumiony może być również poziom LH (hormon odpowiedzialny za prawidłową owulację). Jego zbyt niski poziom często prowadzi do problemów z uwalnianiem jajeczka do jajowodu. Zmiany te wpływają na nieregularność cyklu oraz jego wydajność. W szczególności mogą powodować poronienia, a także gorsze, depresyjne samopoczucie oraz pojawienie się migren w drugiej połowie cyklu. Kobiety chorujące na chorobę Hashimoto mają też często podwyższony poziom prolaktyny, który wpływa na mniejsze uwalnianie hormonu LH i zmniejszoną wrażliwość na hormon FSH. Dlatego, gdy pragną zajść w ciążę, lekarze powinni dbać o prawidłowy poziom hormonów tarczycy w ich organizmach, kontrolować poziom FSH, LH i prolaktyny oraz androgenów.
Mięśniak macicy i cysty
Cysty to małe torbiele z płynem. Czasem pojawiają się na jajniku, wtedy
kobieta ma nieregularne krwawienia, a proces owulacji zostaje zakłócony.
Aby zdiagnozować cysty, należy wykonać badanie USG. Jak się leczy tę
dolegliwość? Rodzaj terapii zależy od wielkości cysty. Mięśniak z kolei to po prostu łagodny przerost tkanki mięśniowej. Większym
problemem jest ich lokalizacja. Jeśli rosną do jamy macicy, mogą wywołać
zbyt obfite miesiączki i utrudniać zapłodnienie. Jeśli mięśniaki
umiejscowione są w ścianie lub na zewnątrz macicy, stanowią mniejsze
zagrożenie dla płodności, zazwyczaj bywają groźne, gdy urosną i uciskają
na okoliczne narządy.
Trudności w zajściu w ciążę są spowodowane nie tylko przez choroby typowo kobiece. W przypadku panów przyczyną braku ciąży może być mniejsza ilość lub ruchliwość plemników, stany zapalne układu moczowo-płciowego, zaburzenia hormonalne, niedrożności nasieniowodów.
—
Niniejszy post nie może stanowić podstawy diagnostyki i nie zastąpi konsultacji z lekarzem.
