Pasja dziecka daje mu bodźce do działania. Pasja jest bardzo istotna w rozwoju dziecka, ale aby mogła się nią stać, musi wynikać bezpośrednio z potrzeb młodego człowieka, a nie odgórnej woli rodziców. Jak wspierać dziecko w realizacji pasji?
Wielu osobom wydaje się to z początku dziwne, ale dziecko już od najmłodszych lat posiada swoje zdanie i często w bardziej, bądź mniej bezpośredni sposób stara się je wyrażać. Zdolność obserwacji swojego dziecka, umiejętność słuchania czy zadawania pytań pomaga dostrzec mocne i słabe strony malucha, jego gusta i upodobania co w konsekwencji ułatwia naprowadzenie pociechy na właściwy tor. Klasycznym przykładem niezrozumienia powyższej zależności jest narzucanie dzieciom zajęć dodatkowych, które podświadomie realizują niespełnione ambicje rodziców.
Tu podam nasz przykład. Janek odkąd skończył 3 lata chciał chodzić na piłkę nożną. Kiedy spacerowaliśmy z psem w pobliżu boiska piłkarskiego, przystawał wpatrzony w grających tam chłopców. Tuż przed ukończeniem czwartego roku życia zapisałam go do Szkółki Piłkarskiej Talencik Radom. I wtedy moje dziecko przepadło! Piłka nożna zawładnęła jego głową i myślami. Tu chodzi nie tylko o to, że cały czas tylko by kopał piłkę. Jego mentalność jest nastawiona na osiągnięcie sukcesu w tym sporcie. Początkowo traktowałam to jako zabawę i formę rozładowania jego energii. Jednak z czasem zauważyłam, że granie w piłkę sprawia mu wielką frajdę, a jego chęć rozwoju sprawiła, że zaczęłam zupełnie inaczej patrzeć na zainteresowania syna. Piłka nożna stała się jego pasją, która ja jako rodzic wspieram, jak tylko umiem. Ale pasja dziecka nie jest wspierana tylko przez zawożenie na trening czy mecze, to także wsparcie psychiczne syna na każdym kroku.
Pasja dziecka – jak motywować?
Zarażenie dziecka pasją nie jest sprawą prostą, a niejednokrotnie może budzić frustrację. Kilkudniowe zrywy lub miesięczny zapał w naszych głowach przekalkulowane są na stracony czas oraz finanse, a dla pociech są idealnym sposobem na poznanie swoich preferencji. Jako dorośli często nie wiemy czy nowa rzecz, której próbujemy przypadnie nam do gustu. Wielokrotnie odpuszczamy, w strachu przez nieznanym lub możliwością, że nam się nie spodoba. Dlatego też nie powinniśmy wymagać od dzieci, że od razu będą wiedziały co zostanie z nimi na dłużej – dojdą do tego tylko dostając możliwość próbowania. Na początku wykorzystać można próbne lekcje, weekendowe dni otwarte, a także odwiedzenie treningu jako obserwator, aby być bliżej fascynującej dyscypliny.
Umiejętne motywowanie dziecka poprzez pasję to dla wielu rodziców duże wyzwanie. Należy przede wszystkim określić osobowość swojego dziecka tak, by nie czuło się w żaden sposób zmuszane do działań. Udzielanie konkretnych i adekwatnych pochwał, a także konstruktywna krytyka, wpływają na kształtowanie jego indywidualnych cech. Jeśli dotyczą one tego, co dziecko lubi robić, to motywowanie odniesie lepsze efekty, nawet jeśli będzie się wiązało z pokazywaniem błędów. Obserwuj swoje dziecko i zwracaj uwagę na jego codzienne poczynania w szkole, w domu podczas nauki czy w towarzystwie kolegów. Rozmawiaj i tłumacz wiele życiowych aspektów z dużą cierpliwością i wyrozumiałością. Zaznaczaj, że wytrwałość w dążeniu do celu, sumienne wykonywanie zadań domowych, czy też umiejętność skupiania się na danej czynności, będą pomocne w kolejnych etapach edukacji, a z czasem w dorosłym życiu. Opieraj się na przykładach ze swojego życia, co pomoże Ci w budowie swojego autorytetu
w oczach dziecka.
Pasja dziecka – jak pomóc mu poradzić sobie z porażką?
Nie obawiaj się także porażek swojego dziecka. Jeśli doświadczy ich w twoim towarzystwie będzie mogło liczyć na twoje wsparcie. Nauka radzenia sobie z niepowodzeniami w dzieciństwie jest ważna, ponieważ pomaga w codziennych sytuacjach na dalszych etapach rozwoju.
Jeśli sytuacja nie zagraża zdrowiu lub życiu dziecka pozwólmy, aby porażka się wydarzyła. Dlaczego? Dlatego, że dzisiejsze drobne niepowodzenia budują umiejętność radzenia sobie w przyszłości z większymi błędami i porażkami. Zamiast chronić dziecko przed niepowodzeniami pomóż mu wykorzystać zdobyte dzięki nim doświadczenia. Po przeżytej porażce zapytaj dziecko na przykład „Czego się z tego nauczyłaś/nauczyłeś?” lub „Co zrobisz inaczej następnym razem?”. Takie pytania koncentrują się na pozytywnych stronach przeżycia. Pomogą zrozumieć i ćwiczyć ideę uczenia się z porażek.
Dużo rozmawiam z Jankiem po meczach, staram się, żeby sam określił z czego jest zadowolony, a z czego nie. Jednocześnie zawsze mu mówię, że jestem z niego dumna. Doceniam na każdym kroku jego zagranie, podanie, próbę zrobienia zwodu. Często mówię o tym, co było dobre podczas treningu/meczu. Mam wrażenie, że docenianie nawet najmniejszych sukcesów, sprawi, że w momencie porażki Janek nie będzie miał poczucia, że ciągle coś mu nie wychodzi. Nie będzie też odczuwał presji, że musi mnie zadowolić.
Po porażce staram się nie lekceważyć emocji Janka. Nie powtarzam w kółko „nic się nie stało, następnym razem będzie lepiej”. Takie reagowanie na frustrację i poirytowanie dziecka, może sprawić, że dziecko poczuje się przez Ciebie lekceważone. Pozwól dziecku odreagować stres na swój sposób. Pozwól mu, powiedzieć co czuje. Żadne emocje nie są złe i wszystkie są nam potrzebne.
Należy pamiętać, że oprócz nauki radzenia sobie z porażką, bardzo ważną i łączącą się z tym umiejętnością jest umiejętne wygrywanie. Szanowanie przeciwnika, który okazał się słabszy. Takie umiejętności przydadzą się dziecku zarówno wśród rówieśników na placu zabaw, w szkolnej ławce, oraz w dorosłym, osobistym, jak i zawodowym życiu.
Pasja dziecka – kształtuj jego samodzielność
Potrzeby Twojego dziecka stawiaj ponad Twoje wymagania, tylko wtedy możesz spodziewać się, że wykreujesz w nim odpowiednie zachowania. Nie spełniaj każdej zachcianki, nie wyręczaj ani nie narzucaj. Miernikiem dobrego motywowania dziecka jest wzbudzenie w nim poczucia, że doszło do czegoś samo, jedynie z niewielką (w jego ocenie) pomocą rodziców. Dzieci rodzą się z pewnym potencjałem, który odpowiednio rozwijany pozwoli opanować właściwe kompetencje. Lata młodzieńcze to dobry czas na kształtowanie samodzielności, a odkrywanie jej poprzez pasję pozwoli na identyfikację mocnych stron dziecka.
Samodzielność jest kluczową kompetencją dziecka, rozwijaną krok po kroku od najmłodszych lat. Wiek szkolny jest przełomowy, bowiem dzieci muszą poradzić sobie w nowej szkolnej rzeczywistości bez obecności i stałego nadzoru rodzica. Poczucie bycia samodzielnym buduje przekonanie że poradzę sobie w trudnej sytuacji, dodaje odwagi i wiary we własne siły, motywuje do działania i stawiania czoła przeciwnościom. Wspiera rozwój poczucia sprawstwa i mocy.
Indywidualne zainteresowania motywują i pozwalają młodym odkrywać świat, jeśli tylko rodzice rozumieją wagę i znaczenie samodzielnych wyborów swoich pociech.
Sprawdź również – Rodzic na treningu
